De kortstondige boom.
Volgens een Indiase legende sluimerde de Grote Geest in het begin in het niets. In hem ontwaakte de droom en in de nacht droomde hij het licht.
Dit was de allereerste droom.
Dromen wekken andere dromen op. Op zijn beurt begon het licht te dromen. Ze was ether, ze droomde van materie. Zo verscheen de aarde. Moeder Aarde.
Dit was de tweede droom.
Eeuwenlang heeft de aarde het landschap gevormd door bergen en ertsen te creëren. Goud en kristal verschenen. Toen begonnen ook zij te dromen. Ze waren zo puur, zo hard dat ze droomden van tederheid, soepelheid en breekbaarheid. Zo verscheen de bloem.
Dit was de derde droom.
Maar de bloem groeit. Ze baarde bessen, fruit, bomen. Natuurlijk zijn bomen dromerig. Zij, zo geworteld in de aarde, droomden ervan vrij rond te rennen.
Dit was de vierde droom. [1]
Bomen zijn de herinnering aan onze voorouders, ze dragen de liederen en legendes van de wereld in zich. Bomen zijn gemaakt van het sap van dromen en putten kracht uit hun wortels in elk van onze acties. Zij zijn de dragers van zaden zodat hier en nu ons verhaal begint.
“Echte vrienden zijn als bomen
Ze strekken hun armen uit, buigen niet
Ze klimmen naar het licht
Dat is waar ze blij van worden."
Echte vrienden zijn als bomen - Julos Beaucarne
De bomen van onze landen zijn genezers, dragers van hoop. Voor zover mijn herinneringen me brengen, voor zover de wind me vertelt, staat op elk dorpsplein, vaak voor de kerk, een boom. Dit is waar we samenkomen, waar we van elkaar houden, waar we onze eerste kusjes geven. Het is onder de boom dat we recht doen of de grote momenten van het leven aankondigen. Een palaverboom in Afrika, het wordt een plaats van wijzen.
Als je richting Mons loopt, vlakbij de Chêne du Pouilleux, of als een linde bij Luik vol spijkers staat, betekent dit dat er ergens, tegen het einde van de Middeleeuwen, in ons land, in België, spijkerbomen stonden. Ze genazen je van kwaad, als je de spijker over het zieke deel wreef en het in de stam stak. terug naar de hel.
Dichter bij huis, in Waals-Brabant, hadden we spijkers ingeruild voor vodden en bestond het landschap uit “Boom-boom”. Deze sjamaanbomen, omringd door draden en stoffen, bezaaid met kleuren en gebeden, hadden de missie om te genezen, om kwalen te transformeren.
Bomen hebben altijd gebeden.
Het is hun taak.
Er was eens, nog niet zo lang geleden, hier vlakbij, in Tourinnes-la-Grosse, een majestueuze kastanjeboom. Het zat op de troon zoals alle bomen van deze aanwezigheid op het voorplein met uitzicht op de kerk, de school en de begraafplaats. Er werd besloten dat het tijd was om het te knippen. Waarvoor ? Ik weet het niet, daar gaat het niet om. Wat ik me echter herinner, is dat alle vrienden, alle buren protesteerden om de boom te redden. Niets hielp, het lot van de kastanjeboom was bezegeld !
Tijdens de laatste dagen van de boom kwamen mensen van overal om hem te vieren, te eren en te bedanken. De kastanjeboom, ontroerd door zoveel zorg, begon te bidden, te dromen.
Hij vroeg Moeder Aarde om hem te helpen deze prachtige energie te transformeren. Aangezien hij niet kon overleven, moge hij, als een feniks, uit de as herrijzen. Moeder Aarde vertelt de boom om met de feeën te praten.
Je gelooft toch niet meer in feeën? Toch bestaan ze ! Natuurlijk niet in de vorm van een roze libel, voorzien van een toverstaf en uitgedost in een belachelijke rok van bladeren.
Feeën wonen in onze harten. Hoewel ze onzichtbaar zijn, worden ze wakker elke keer dat we ze bij hun voornaam noemen. Ze worden moed, welwillendheid, hoop, solidariteit genoemd. Het heeft geen zin om ze te tellen, want het zijn er zo veel. Ze realiseren alleen de wensen van het hart en om ze te vervullen vliegen ze weg. Het is belangrijk om los te laten : je hebt niets aan een gevangen fee ! Omdat ze een eigen karakter hebben, doen ze het natuurlijk alleen op hun manier en nemen wensen soms onverwachte vormen aan ! Er verandert altijd iets als je het oprecht wilt. De Boom van Tourinnes smeekte de feeën om terug te komen om zijn verhalen te vertellen, om altijd een drager van liefde en genezing te zijn. Op de ochtend van 19 december 2007 vlogen de feeën weg toen de boom van hun geliefde boom viel.
"Zelfs gekapte bomen bidden" Julos
Dit is hoe mijn vrienden, de boom terugkwam !
Er zijn op aarde, kortlevende bloemen die in een dag groeien en vrucht dragen. De ondeugende feeën hadden besloten de boom op deze manier te beantwoorden : het kon elk jaar terugkomen, rond het begin van de herfst voor 5 dagen. De tijd om te bloeien, om zijn zaden en zijn legendes te geven, voordat hij weer verdwijnt.
De windroos.
We hoorden zingen :
Waren het de feeën, de boom zelf?
“5 dagen luisteren en begrijpen,
5 dagen om te ontluiken en weer samen te komen,
5 dagen om te veranderen in hoopvol fruit,
5 dagen om de zaden te ontvangen, te verzamelen en opnieuw te planten,
5 dagen om iedereen de energie te geven voor een nieuwe start. »
De wind droeg dit lied naar de andere bomen, die het op hun beurt weer doorgaven aan de vogels, vervolgens aan de kinderen en vervolgens aan de wijzen. Legenden en verhalen worden op deze manier overgedragen. Daarom werd aangekondigd dat op 19 september (hé, nog eens 19) alle wijzen en dragers van dromen zich zouden verzamelen rond de boom die uit de volle grond kwam.
De herfst kwam eraan. Het was 19 september.
Op de eerste dag bij zonsopgang sun, was de lucht versierd met yellow.
De aarde opende zich en de boom groeide.
We zagen uit de 4 horizonten komen, degenen die de roep van de wind hadden gehoord. Kwam te voet, te paard, met de fiets of aan boord van nieuwe vervoermiddelen, they mounted hun tiny houses, allemaal verschillende yurts , licht als veren, doorspekt met kleuren. De reizigers waren zo blij om elkaar weer te ontmoeten, om hun kennis te delen. Ze bespraken hun manier van leven, van bewegen, van aankleden. Ze leerden zoveel van elkaar. Ze wilden de reis voortzetten om niet te vergeten wat ze hadden geleerd. Ze hadden die avond een groot feest rond de boom om een belofte te doen. Ter nagedachtenis aan de kleur van de dageraad bond iedereen een gele stof aan een tak, symbool van hun toewijding.
In een dik boek met beloften schreef iedereen wat ze beloofden te doen.
In de nacht zagen we de feeën se tinterde jaune.
Op de tweede dag bij zonsopgang sun, was de lucht versierd met bleu.
De boom ontsproot.
Kinderen en ouderen mengden zich in het feest, ze spraken over waar ze van droomden voor zichzelf en hun dierbaren, voor hun gezondheid, over de noodzaak om zichzelf intern te transformeren. Ze vonden nieuwe technologieën en manieren uit om op een menselijke, duurzame en harmonieuze manier te communiceren. Het was onduidelijk wie van de jongeren of de wijzen het meest had geleerd, maar 's avonds, bij de grote boom, vierden ze feest.
Om niet te vergeten wat ze hadden geleerd, om te blijven dromen, bond iedereen ter nagedachtenis aan deze blauwe dageraad een stuk stof bleu aan een tak, symbool van hun toewijding._cc781905-5cde-3194- bb3b-136bad5cf58d_
In het grote beloftenboek schreven ze allemaal op wat ze beloofden te doen.
In de nacht zagen we de feeën luiden
Op de derde dag, bij zonsopgang , werd de lucht rood.
De boom bloeit.
Al degenen die tijdens de week hard hadden gewerkt in de kantoren, bedrijven en huizen, kwamen tot rust en begonnen ook te dromen van een bevrijd bedrijf, van een wereld van werk van een ander paradigma. Ze bespraken wat ze al ontdekt hadden, de circulaire economie, zelfbestuur en nog veel meer. Het belangrijkste was om te ontdekken dat ze partners konden zijn in plaats van concurrenten. Ze leerden zoveel van elkaar. Ze wilden blijven dromen. Om niets te verliezen, hadden ook zij 's avonds een groot feest rond de boom, met al diegenen die er al waren om een belofte te doen. Dus bond iedereen, ter nagedachtenis aan de rode dageraad, een rode doek aan een van de takken, een symbool van hun toewijding.
In het grote beloftenboek schreven ze allemaal op wat ze beloofden te doen.
In de nacht zagen we de feeën se tinterde rouge.
Op de vierde dag, bij zonsopgang werd de lucht groen.
De boom wierp vruchten af.
Samen wilden ze een grote picknick rond het meer delen. De mannen van de aarde die de bomen hadden horen spreken sloten zich bij het gezelschap aan om hun praktijk van een levend dieet en in harmonie met de aarde door te geven. Er zijn zoveel innovatieve manieren om te eten met respect voor onze planeet. Het was een festival van smaken en geluk. Nog nooit in de herinnering van een boom zijn er zoveel vreugde en liederen bekend. Toen de avond viel, hadden ook zij zoveel geleerd dat ze verder wilden dromen, om niet te vergeten. Rond de boom, met al degenen die er al waren, ter nagedachtenis aan de zo groene dageraad, bond iedereen een groene doek aan een tak.
In het grote beloftenboek schreef iedereen op wat ze beloofden te doen.
In de nacht zagen we de feeën se tinterde vert.
Op de laatste dag, bij zonsopgang was de lucht goudkleurig.
De boom was klaar.
Deze laatste dag zou een nieuw begin worden. De boom zelf, die gevierd was, die getuige was geweest van zoveel mooie impulsen, zoveel initiatieven, wilde zijn sap, een beetje van zijn kennis aanbieden.
Overal om hem heen trilde nieuwe energie, iedereen had ogen vol sterren.
In het grootboek met beloften waren alle uit te voeren acties vastgelegd.
Een voor een boden verzoende mannen en vrouwen, als eerbetoon aan liefde, de boom een gouden stof aan, symbool van deze nieuwe energie.
Op de laatste pagina van het grootboek met beloften beloofden ze allemaal elk jaar terug te keren.
En in de nacht zagen we de feeën tinkelen met goud.
Eindelijk aan iedereen die zich om hem heen verzamelde, gaf de boom, voordat hij verdween, zijn zaden om de nieuwe samenleving opnieuw uit te vinden. Hij vertrok blij iedereen een pauze te hebben aangeboden om te discussiëren, na te denken en in geweten te handelen, dankzij de creatieve kracht van hun gemeenschappelijke transitie. Hij bad dat morgen een getuige zou zijn van hun daden, en dat het allemaal nu zou beginnen
ÓDe gevederde boom
Geschreven door Barbara Dauwe
Voor het festival Now !
Dankzij de inspiratie van iedereen.
[1](Vrij geïnspireerd door 5erêve- Patrice Van Eersel)
